کد مطلب:276454 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
وصال آن حضرت
اهمّ حوائج دوستان و آخرین آرزوی مشتاقان، و نهایت خواسته عارفان است كه بیشترین دعاهای آنان و مهم ترین حوائج ایشان پیرامون مسأله تعجیل در وصال امام زمان حجّت بن الحسن - عجّل اللَّه فرجه الشریف - دور می زند، چه خوش گفته اند:
فُؤادِی وَطَرْفِی بِأَسْفانٍ عَلَیْكُمْ
وَعِنْدَكُمْ رُوحِی وَذِكْرُكُمْ عِنْدِی
وَلَسْتُ أَلُذُّ العَیْشَ حَتّی أَراكُمْ
وَلَوْ كُنْتُ فِی الفِرْدَوْسِ أَوْ جَنَّةِ الخُلْدِ
دل و دیده ام بر شما اسفبار است، و جان و دلم پیش شما و یاد شما نزد من است.
من از زندگی لذّت نمی برم تا این كه شما را ببینم، هرچند كه در فردوس یا بهشت جاودان باشم.
و از ابیات نوین خواندنی كه به خاطر رسیده و باعجله در اشتیاق به زمان وصال و یاد آوردن مولایم در هر حال، آن ها را نوشته ام این ابیات است:
تَوَلّی شَبابِی فِی الفِراقِ فَأَسْرَعا
وَآذَنَ عُمْرِی بِالرَّحِیلِ فَوَدَّعا
حَیَیْتُ بِشَوْقِ الوَصْلِ دَهْراً وَلَمْ أَكُنْ
بِشَیْ ءٍ سِوی تِذْكارِهِ مُتَمَتِّعا
قَدِ اشْتَدَّ شَوْقِی فِیكَ یا غایَةَ المُنی
وَیا خَیْرَ مَنْ صَلّی وَیا خَیْرَ مَنْ دَعا
وَیا خَیْرَ مَقْصُودٍ وَیا خَیْرَ مَوْئِلٍ
وَیا خَیْرَ مَنْ لَبّی وَیا خَیْرَ مَنْ سَعی
وَقَدْ طالَ صَبْرِی فِی النَّوی إِذْ تَرَكْتَنِی
كَئِیباً غَرِیباً باكِیاً مُتَوَجِّعا
فَیا مُهْجَتِی یا رَوْحَ قَلْبِی وَراحَتِی
أَغِثْنِی فَقَلْبِی كادَ أَنْ یَتَصَدَّعا
نَظَرْتُ بِأَبْوابِ المُلُوكِ فَلَمْ أَجِدْ
سِوی بابِكَ العالِی مَلاذاً وَمَفْزَعا
وَإِذْ نَزَلَ المَعْرُوفُ وَالعَدْلُ وَالسَّخا
فَمَا اخْتارَ إِلاَّ فِی فِناءِكَ مَوْضِعا
أَغِثْنِی بِفَیْضٍ مِنْ نَداكَ فَإِنَّهُ
لَقَدْ صارَ مِنْهُ البَرُّ وَالبَحْرُ مُتْرَعا
فَلَوْلاكَ ساخَ الأَرْضُ بِالخَلْقِ كُلِّهِمْ
وَصارَ بُطُونُ الأَرْضِ لِلنَّاسِ مَضْجَعا
[ صفحه 397]
وَلَوْلاكَ إِنْدَكَّ الجِبالُ جَمِیعُها
وَلَوْلاكَ أَرْكانُ السَّمآءِ تَزَعْزَعا
وَما نَبَتَتْ فِی الأَرْضِ لَوْلاكَ حَبَّةٌ
وَلا شَجَرٌ لَوْلا وُجُودُكَ أَیْنَعا
وَلا أَشْرَقَتْ شَمْسٌ وَلا نَیِّرٌ بَدا
وَلا نَبَعَتْ عَیْنٌ وَلَا البَرْقُ أَمْصَعا
وَصَیَّرَنَا الأَعْدآءُ لَوْلاكَ طُعْمَةٌ
وَكانَ عَلَیْنَا الذُّلُّ ثَوْباً مُلَفَّعا
وَما فازَ ناجٍ بِالنَّجاةِ بِغَیْرِكُمْ
وَمَنْ أَمَّها مِنْ غَیْرِكُمْ كانَ أَلْكَعا
حَبِیبِی حَبِیبِی طالَ هَمِّی وَكُرْبَتِی
أَغِثْنِی سَرِیعاً قَبْلَ أَنْ أَتَضَیَّعا
تَعالَیْتَ عَنْ مَدْحِی وَمَدْحِ الخَلایِقِ
وَما قِیلَ فِی عَلْیاكَ قَدْ كُنْتَ أَرْفَعا
جوانی ام در فراق به سرعت گذشت و عمر در انتظار به سر آمد.
من به شوق وصال زیستم و به جز یاد او از چیزی لذّت نبرده ام.
ای منتهای آرزو، ای بهترین نمازگزاران و دعا كنندگان شوقم نسبت به تو شدید است.
ای بهترین مقصودها و بهترین پناه دهندگان، و ای بهترین تلبیه گویان و سعی كنندگان.
كاسه صبرم در دوری تو لبریز شد كه اندوهناك و غریب و گریان و دردمند رهایم ساخته ای.
ای روح و جانم و ای راحت روانم به فریادم برس كه نزدیك است دلم از غصه آب شود.
به هر آستانی كه نگاه كردم جز آستانه والای تو پناهگاهی ندیدم.
از آن روزی كه معروف و عدل و سخاوت در جهان پدید آمده، جز درگاه تو جا و منزلی نگرفته است.
از فیض بخشش خود مرا پناه ده، كه همه عالم، از خشكی و دریا، به آن طراوت یافته است.
اگر تو نبودی زمین همه را در خود فرو می برد، و دل خاك خوابگاه مردمان می شد.
و اگر تو نبودی تمام كوه ها از هم پاشیده می شد، و اگر تو نبودی اركان آسمان متزلزل می گشت.
[ صفحه 398]
اگر تو نبودی هیچ گیاهی از زمین نمی رویید، و هیچ درختی شادابی نمی یافت.
و خورشید و ستارگان نور نمی افشاندند، و هیچ چشمه ای نمی جوشید و برقی نمی زد.
و اگر تو نبودی دشمنان ما را طعمه خود می ساختند، و لباس ننگ و مذلّت بر ما پوشانده می شد.
هیچ كس به غیر شما نجات نیافته، و هركه از غیر شما نجات خواهد ابله است.
ای حبیب من غصه و ناراحتی ام طولانی شد، زود به فریادم برس پیش از آن كه وابمانم.
تو بالاتر از آنی كه مدح تو گوییم، هرچه در ثنای تو گفته شود تو برتری.
فُؤادِی وَطَرْفِی بِأَسْفانٍ عَلَیْكُمْ
وَعِنْدَكُمْ رُوحِی وَذِكْرُكُمْ عِنْدِی
وَلَسْتُ أَلُذُّ العَیْشَ حَتّی أَراكُمْ
وَلَوْ كُنْتُ فِی الفِرْدَوْسِ أَوْ جَنَّةِ الخُلْدِ
دل و دیده ام بر شما اسفبار است، و جان و دلم پیش شما و یاد شما نزد من است.
من از زندگی لذّت نمی برم تا این كه شما را ببینم، هرچند كه در فردوس یا بهشت جاودان باشم.
و از ابیات نوین خواندنی كه به خاطر رسیده و باعجله در اشتیاق به زمان وصال و یاد آوردن مولایم در هر حال، آن ها را نوشته ام این ابیات است:
تَوَلّی شَبابِی فِی الفِراقِ فَأَسْرَعا
وَآذَنَ عُمْرِی بِالرَّحِیلِ فَوَدَّعا
حَیَیْتُ بِشَوْقِ الوَصْلِ دَهْراً وَلَمْ أَكُنْ
بِشَیْ ءٍ سِوی تِذْكارِهِ مُتَمَتِّعا
قَدِ اشْتَدَّ شَوْقِی فِیكَ یا غایَةَ المُنی
وَیا خَیْرَ مَنْ صَلّی وَیا خَیْرَ مَنْ دَعا
وَیا خَیْرَ مَقْصُودٍ وَیا خَیْرَ مَوْئِلٍ
وَیا خَیْرَ مَنْ لَبّی وَیا خَیْرَ مَنْ سَعی
وَقَدْ طالَ صَبْرِی فِی النَّوی إِذْ تَرَكْتَنِی
كَئِیباً غَرِیباً باكِیاً مُتَوَجِّعا
فَیا مُهْجَتِی یا رَوْحَ قَلْبِی وَراحَتِی
أَغِثْنِی فَقَلْبِی كادَ أَنْ یَتَصَدَّعا
نَظَرْتُ بِأَبْوابِ المُلُوكِ فَلَمْ أَجِدْ
سِوی بابِكَ العالِی مَلاذاً وَمَفْزَعا
وَإِذْ نَزَلَ المَعْرُوفُ وَالعَدْلُ وَالسَّخا
فَمَا اخْتارَ إِلاَّ فِی فِناءِكَ مَوْضِعا
أَغِثْنِی بِفَیْضٍ مِنْ نَداكَ فَإِنَّهُ
لَقَدْ صارَ مِنْهُ البَرُّ وَالبَحْرُ مُتْرَعا
فَلَوْلاكَ ساخَ الأَرْضُ بِالخَلْقِ كُلِّهِمْ
وَصارَ بُطُونُ الأَرْضِ لِلنَّاسِ مَضْجَعا
[ صفحه 397]
وَلَوْلاكَ إِنْدَكَّ الجِبالُ جَمِیعُها
وَلَوْلاكَ أَرْكانُ السَّمآءِ تَزَعْزَعا
وَما نَبَتَتْ فِی الأَرْضِ لَوْلاكَ حَبَّةٌ
وَلا شَجَرٌ لَوْلا وُجُودُكَ أَیْنَعا
وَلا أَشْرَقَتْ شَمْسٌ وَلا نَیِّرٌ بَدا
وَلا نَبَعَتْ عَیْنٌ وَلَا البَرْقُ أَمْصَعا
وَصَیَّرَنَا الأَعْدآءُ لَوْلاكَ طُعْمَةٌ
وَكانَ عَلَیْنَا الذُّلُّ ثَوْباً مُلَفَّعا
وَما فازَ ناجٍ بِالنَّجاةِ بِغَیْرِكُمْ
وَمَنْ أَمَّها مِنْ غَیْرِكُمْ كانَ أَلْكَعا
حَبِیبِی حَبِیبِی طالَ هَمِّی وَكُرْبَتِی
أَغِثْنِی سَرِیعاً قَبْلَ أَنْ أَتَضَیَّعا
تَعالَیْتَ عَنْ مَدْحِی وَمَدْحِ الخَلایِقِ
وَما قِیلَ فِی عَلْیاكَ قَدْ كُنْتَ أَرْفَعا
جوانی ام در فراق به سرعت گذشت و عمر در انتظار به سر آمد.
من به شوق وصال زیستم و به جز یاد او از چیزی لذّت نبرده ام.
ای منتهای آرزو، ای بهترین نمازگزاران و دعا كنندگان شوقم نسبت به تو شدید است.
ای بهترین مقصودها و بهترین پناه دهندگان، و ای بهترین تلبیه گویان و سعی كنندگان.
كاسه صبرم در دوری تو لبریز شد كه اندوهناك و غریب و گریان و دردمند رهایم ساخته ای.
ای روح و جانم و ای راحت روانم به فریادم برس كه نزدیك است دلم از غصه آب شود.
به هر آستانی كه نگاه كردم جز آستانه والای تو پناهگاهی ندیدم.
از آن روزی كه معروف و عدل و سخاوت در جهان پدید آمده، جز درگاه تو جا و منزلی نگرفته است.
از فیض بخشش خود مرا پناه ده، كه همه عالم، از خشكی و دریا، به آن طراوت یافته است.
اگر تو نبودی زمین همه را در خود فرو می برد، و دل خاك خوابگاه مردمان می شد.
و اگر تو نبودی تمام كوه ها از هم پاشیده می شد، و اگر تو نبودی اركان آسمان متزلزل می گشت.
[ صفحه 398]
اگر تو نبودی هیچ گیاهی از زمین نمی رویید، و هیچ درختی شادابی نمی یافت.
و خورشید و ستارگان نور نمی افشاندند، و هیچ چشمه ای نمی جوشید و برقی نمی زد.
و اگر تو نبودی دشمنان ما را طعمه خود می ساختند، و لباس ننگ و مذلّت بر ما پوشانده می شد.
هیچ كس به غیر شما نجات نیافته، و هركه از غیر شما نجات خواهد ابله است.
ای حبیب من غصه و ناراحتی ام طولانی شد، زود به فریادم برس پیش از آن كه وابمانم.
تو بالاتر از آنی كه مدح تو گوییم، هرچه در ثنای تو گفته شود تو برتری.